کاشان نوشت 2

خب خب خب. الوعده وفا. میدونم خیلی دیر شد و واقعاً شرمنده ام. صبح روز جمعه ساعت 8.5 پاشدیم و بعد از اینکه صبحانه نیمرو خوردیم، راه افتادیم سمت خانه های تاریخی کاشان. اول رفتیم خانه قدیمی تاج. وارد اتاق اول که شدیم این منظره رو دیدیم. من عاشق پنجره های ارسی و شیشه های رنگی هستم

خوش اومدی دخترم

دخمل مامان

عزیز دل مامان

ریحانه خانوم مامان

خوشحالم که خدا تو رو بهمون عنایت کرده

تو برکت خونه مایی و هنوز نیومده برکتو به زندگیمون آوردی دخترکم

خدا کنه بتونم مامان خوبی باشم برات 

بچه ها نی نی مون دختره

هورااااااااااااااااا 

امام صادق (ع):

اَلْبَناتُ حَسَناتٌ وَ الْبَنُونَ نِعْمَةٌ، وَ الْحَسَناتُ یُثابُ عَلَیْها وَ النِّعْمَةُ یُسْأَلُ عَنْها.

دختران حسناتند، پسران نعمت حقند، بر حسنات ثواب و پاداش مى دهند، و از نعمت بازپرسى مى کنند.

پیامبر اکرم(ص):

من المراة ان یکون بکرها جاریة

از میمنت و خوش‏قدمى زن، این است که اولین فرزندش دختر باشد.

پیامبر اکرم(ص):

مَنْ کانَتْ لَهُ اِبْنَةٌ واحِدَةٌ کانَتْ خَیْراً لَهُ مِنْ اَلْفِ حِجَّة وَ اَلْفِ غَزْوَة وَ اَلْفِ بَدَنَة وَ اَلْفِ ضِیافَ.

کسى که یک دختر دارد اجر او از هزار حج، و هزار جهاد، و هزار قربانى و هزار مهمانى بیشتر است!!

کاشان نوشت 1

با عرض سلام و خسته نباشید خدمت دوستان عزیزم. اگر احوالی ازما خواسته باشید، ملالی نیست جز دوری شما 

و آما سفرنامه نوشت. آقو ما پنج شنبه ظهر از قم راه افتادیم رفتیم میدون 72 تن سوار اتوبوس کاشان شدیم. حدود یک ساعتی تو راه بودیم ورسیدیم کاشان. بعد چون معرفی نامه گرفته بودیم از اداره علی، خواستیم بریم خانه معلم. رفتیم دیدیم میگن یه مدرسه است که تو کلاساش فرش انداختن و 10 تومن کرایه میگیرن! علی اعصابش خرد شد گفت مسخره کردین مارو؟ خلاصه مشخص شد که کاشان خانه معلم ندارد! 

هیچی دیگه رفتیم بگردیم دنبال مسافرخونه ای چیزی که یه مهمانپذیر دیدیم که میگفت دو تخته بدون حمام 75 تومن! با حمام 90 تومن! گفتیم هتل بریم شرف داره به اینجا! هرجا گشتیم جایی پیدا نکردیم. حالا علی هم نهار نخورده بود و عصبی شده بود. چند جا زنگ زدیم که یا جا نداشتن یا امکانات! حموم هم که جزء جدایی ناپذیر زندگی علی اه! این شد که کلید کرد به حموم!

یه جای دیگه رفتیم که اتاقش 3 تخته بود، سرویسش مشترک بود و آشپزخونه هم همینطور. میگفت 60 تومن. جاش هم وسط شهر بود و دسترسیش به همه جا خوب بود. من اوکی دادم و علی میگفت نه. من نمیتونم اینجا باشم. سرویس بهداشتی مشترک، حمام مشترک، آشپزخونه مشترک. هی میگم مرد، ما فقط موقع خواب میایم اینجا.میخوایم بریم بیرون بگردیم وفقطم یک شبه. گفت الا و بلا من نمیام! هیچی دیگه من کوتاه اومدم...

تاکسی سوارشدیم و گفتیم مارو ببر یه هتل معقول. ورداشته ما رو برده هتل 4 ستاره، اونم تو دارغوز آباد سفلی که هربار میخواستی بیای شهر باید دربست میگرفتی! ازاولش من لیست مسافرخونه وهتل های کاشان رو از اینترنت گرفته بودم و میدونستم هتلش 4 ستاره است. هرچی گفتم علی هی میگفت عیبی نداره. میخواد 200 تومن بشه؟ به درک. حداقل میدونم کجا دارم میرم! یادش هم نبود ما پول نداریم و سفرمون قراره کم خرج باشه!

خولاصه، هی من گفتم آقا نمیریم، اون گفت میریم. وقتی هم رسیدیم و علی دید که کجا آوردتمون، خودش فهمید که حق با من بود. یه هتل 3 ستاره دیگه کنارش داشت که میگفت شبی 110 تومن. به ناچار قبول کردم تا قائله ختم بشه و بیش از این تنش ایجاد نشه! شناسنامه ها رو که دادم دختره گفت اتاق نداریم که! ای مرگ. وقتی اتاق نداری چرا قیمت میدی خب؟

اولین سفر پس از ازدواج!

نمیدونم دقیقاً چند روز پیش بود ولی در یک اقدام کاملاً انتحاری من و همسر جان تصمیم گرفتیم تو فصل گلاب گیری یه روز کوله بارمونو ببندیم و بریم کاشون. این شد که هی بریم نریم کردیم و یهویی یکیمون پروند که چطوره 5شنبه جمعه بریم و اینطوری شد که قرار گذاشتیم امروز ظهر راهی کاشون بشیم.

به دوستمون گفتیم اگر میاید با هم بریم و اونم گفت ببینه چطور میشه که گویا مهمون اومده براشون و نمیان. ما هم دیگه تصمیممونو عوض نکردیم و قرار گذاشتیم اولین سفر بعد از عروسیمون رو رقم بزنیم!

شاید خنده دار (شایدم گریه دار) باشه ولی ما از تیر ماه 90 که سه روزه رفتیم مشهد برای ماه عسل دیگه هیچ جا نرفتیم جز ولایتمون. همیشه یا وقتش نبود یا پولش. هم من درس داشتم هم علی. وقتی هم که درسمون تموم شده بود، زمستون بود و نمیشد جایی رفت. 

درسته تو موقعیت مالی خوبی نیستیم، اما میشه با کمترین هزینه هم سفر کرد. حتماً که نباید هتل چند ستاره رفت. خانه معلم یا مسافرخونه هم بد نیست . از تو خونه موندن که بهتره. ببینیم چطور میشه امروز و اگر خوب بود دفعه بعد به امید خدا میریم اصفهان.

از اینجا تا کاشون 45 دقیقه راهه و چمدونمونو بستیم و انشالله ساعت 2 راه می افتیم. اگر ماشین داشتیم میرفتیم قمصر و گلاب گیری رو تماشا میکردیم. شایدم رفتیم! دوست دارم برم خونه های قدیمی کاشان رو ببینم. حمام و باغ فین که روی شاخشه. مخصوصاً که شنیدم طراحی مسیر گردش آب و فواره های باغ فین با غیاث الدین جمشید کاشانی بوده که اخیراً هم از شبکه تماشا سریالشو (نردبام آسمان) دیدیم و من و علی هردو شیفته این مرد شدیم 

مطمئناً بدون ماشین سخت تر از ماشین داشتنه اما من و علی هردو اینقدر شوق داریم، که اصلاً به سختی هاش و باردار بودن من فکرم نمیکنیم و مطمئنیم قراره یه شب خوب رو تو کاشان بگذرونیم و حسابی لذت ببریم از زیبایی هاش...

پس پیش به سوی کاشان.... هورااااااااااا

انشالله پست بعدی با عکسای قشنگ کاشان برگردم صلوات 

عزیز من بیا متفاوت باشیم!

دارم فکر میکنم. به خودم، همسرم، زندگی ام، زنانگی هایی که نداشتم و ندارم... به اینکه کار خدا را میبینی؟ من بیشتر دوست داشته ام کارهای مردانه را انجام دهم و او دوست دارد کارهای زنانه را انجام دهد. تمیز کردن و ظرف شستن ها بیشتر کار اوست و مدیریت مالی و امور اداری و مردانه خانه با من...

من دوست دارم آچار و پیچ گوشتی و اره و تیشه به دست گیرم و او دستمال و جارو و خاک انداز را دوست دارد!

و من چه خوشبختم که کاستی های وجودم را مردی پر کرده که من هم کاستی های وجودش را پر کرده ام و رسیده ام به اینکه پروردگارم در آیه 187 سوره مبارکه بقره می‌فرماید: (.... هُنَّ لِباسٌ لَکُمْ وَ أَنْتُمْ لِباسٌ لَهُنَّ ...) «همسران شما لباس شما هستند و شما لباس آنها».

دارم فکر میکنم که چقدر خوب است تفاوت سلیقه و طرز تفکر. اگر ما هردو مثل هم بودیم، زندگی نه تنها شیرین نبود، بلکه یکنواخت بود و تکراری و من چقدر بیزارم از روزهای تکراری و شبیه هم! اگر مثل هم می اندیشیدیم و نظرات همدیگر را به چالش نمی کشیدیم، هرگز شیرینی قهر و آشتی های کوتاه زندگی را نمی چشیدیم! چه بسا اگر پیشنهادی یا نظری از سوی هرکداممان اظهار میشد، بدلیل پذیرش از سوی طرف مقابل، دیگر لذت اصرار و خواهش برای به کرسی نشاندن حرف یا ایده مان یا حتی توجیه دلایل منطقی بودن آن را نمی بردیم!

همین تفاوتهاست که مثل دو قطب مخالف آهنربا دو طرف را جذب میکند و محکم کنار هم نگه میدارد وگرنه اگر هربار که من خواهشی داشته باشم و نه نشنوم، دیگر شیرینی آن درخواست پذیرش شده بی چون و چرا به کامم شیرین نبود. مگر نه این است؟

و چه خوب نوشت مرحوم نادر ابراهیمی خطاب به همسرش: 

همسفر!

در این راه طولانی که ما بی‌خبریم

و چون باد می‌گذرد

بگذار خرده اختلاف‌هایمان با هم باقی بماند

خواهش می‌کنم! مخواه که یکی شویم، مطلقا

مخواه که هر چه تو دوست داری، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم

و هر چه من دوست دارم، به همان گونه مورد دوست داشتن تو نیز باشد

مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم

یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را

و یک شیوه نگاه کردن را

مخواه که انتخابمان یکی باشد، سلیقه‌مان یکی و رویاهامان یکی.

هم‌سفر بودن و هم‌هدف بودن، ابدا به معنی شبیه بودن و شبیه شدن نیست.

و شبیه شدن دال بر کمال نیست، بلکه دلیل توقف است

عزیز من!

دو نفر که عاشقند و عشق آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است، واجب نیست که هر دو صدای کبک، درخت نارون، حجاب برفی قله علم کوه، رنگ سرخ و بشقاب سفالی را دوست داشته باشند.

اگر چنین حالتی پیش بیاید، باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق و یکی کافی است.

عشق، از خودخواهی‌ها و خودپرستی‌ها گذشتن است اما، این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست .

من از عشق زمینی حرف می‌زنم که ارزش آن در «حضور» است نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری.

عزیز من!

اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست، بگذار یکی نباشد .

بگذار در عین وحدت مستقل باشیم.

بخواه که در عین یکی بودن، یکی نباشیم.

بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید .

بگذار صبورانه و مهرمندانه درباب هر چیز که مورد اختلاف ماست، بحث کنیم ،اما نخواهیم که بحث، ما را به نقطه مطلقا واحدی برساند.

بحث، باید ما را به ادراک متقابل برساند نه فنای متقابل .

اینجا سخن از رابطه عارف با خدای عارف در میان نیست .

سخن از ذره ذره واقعیت‌ها و حقیقت‌های عینی و جاری زندگی است.

بیا بحث کنیم.

بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم.

بیا کلنجار برویم.

اما سرانجام نخواهیم که غلبه کنیم.

بیا حتی اختلاف‌های اساسی و اصولی زندگی‌مان را، در بسیاری زمینه‌ها، تا آنجا که حس می‌کنیم دوگانگی، شور و حال و زندگی می‌بخشد نه پژمردگی و افسردگی و مرگ، حفظ کنیم.

من و تو حق داریم در برابر هم قدعلم کنیم و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید هم را نپذیریم.

بی‌آن‌که قصد تحقیر هم را داشته باشیم .

عزیز من! بیا متفاوت باشیم.