زیردستای نمک نشناس ...

امروز برام روز بدی بود. وقتی بچه هایی که تو مرکز تحقیقاتمون کارشناس هستن رفتن پیش رئیس برای گله و شکایت از بدرفتاری من به خاطر بی مسئولیتی و از زیرکار در رفتنشون و رئیس صدام کرد، با شنیدن حرفاشون بی اختیار گریه ام گرفت و دلم برای خودم سوخت!

اما یاد گرفتم به عنوان مدیر یه مجموعه که زیردست هات تقریباً هم سن و سالت هستن، باید یه حریم خصوصی داشته باشی و نذاری کسی در جریان زندگیت باشه

یاد گرفتم وقتی با کارشناس مرکزم صمیمی میشم، دیگه نمیتونم وقتی لازمه بهش امر و نهی کنم چون حرفتو جدی نمی گیره

یاد گرفتم اجازه ندم به اسم کوچیک صدام کنن مخصوصاً جلوی ارباب رجوع

یاد گرفتم زیاد از حد به کسی خوبی نکنم و هواشو نداشته باشم!

یاد گرفتم به آدمهایی که قدرشناس نیستن و شایستگی محبتم رو ندارن خالصانه خدمت نکنم و توقع نداشته باشم که به وقتش اونا هم بهم خدمت کنن. نه به من، به سیستمی که توش دارن کار میکنن

دیگه انتظار ندارم بقیه هم مثل من محل کارشون رو خونه دومشون بدونن و بی هیچ چشمداشتی حتی خارج از تایم اداری توش خدمت کنن و توقع تشکر نداشته باشن

باشد که یادم بمونه! بعید میدونم درس عبرت شده باشه برام