مامان منهای کیسه صفرا!

سه شنبه رفتیم شمال. شب رسیدیم. روز تاسوعا ساعت 8 صبحخاله ام زنگ زد و پرسید کجایی؟ گفتم خونه پدرشوهرم. گفت نمیخوای به مامانت سر بزنی؟ گفتم عصر میام. چطور؟ گفت یه کمی حال نداره! خبر دادنت تو حلقه خاله جان! گفتم چش شده؟ گفت کیسه صفراش سنگ آورده و درد داره. باید عمل شه و میگه به تو نگن! منتظره تو بیای.

سریع آماده شدم و با علی رفتیم پیشش. پشت تلفن صداش بی حال بود ولی میگفت مادر من درد ندارم. نگران نباش! تندی رفتیم خونه مادرجونم. از دیروز اونجا بود و گفت بابام و من نفهمیم! من که رسیدم بی حال بود. مورفین تزریق کرده بودن بهش. بابام هم تازه اومده بود. غذا نمیخورد. براش کباب درست کردم و دادم خورد. هرچقدر زمان میگذشت احساس میکردم روحیه اش بهتر میشه و دردش کمتر.

خدا رو هزاران مرتبه شکر تا غروب دردش ازبین رفت و آروم بود. خاله م میگفت ببریم بیمارستان خصوصی زود عملش کنیم. با دو سه تا جراح که صحبت کردم گفتن باید کیسه صفراش در بیاد و چون الان التهاب داره بهتره دو سه روز بمونه و با مسکن دردش کنترل شه تا شنبه. با یک جراح هماهنگ کردیم و قرار شد شنبه عصر ببریمش مطب معاینه ش کنه و بعد بستری بشه برای عمل. 

بلیط جمعه رو کنسل کردم و قرار شد شنبه برگردیم. نمیتونستم بدون روشن شدن تکلیف مامانم برگردم. برای همین صبح شنبه با دکتر هماهنگ کردم که مامانو ببینه و در صورت امکان بستری شه تا عصر عمل کنن. رفتیم ولی دکتر جلسه داشت و دستور بستری داد و بردم بستریش کردم و آزمایشات و عکس گرفتن تا دکتر بیاد. ساعت 11 بود. رفتم خونه وسایلو جمع کردم و ساعت 2 برگشتم پیش مامان.

ساعت 2.45 بردنش اتاق عمل. جراحی با لاپاروسکوپی بود (4تا برش یک سانتی روی شکم) و خطر پارگی روده وجود داشت ولی بعد عمل راحت تر از برش معمولی جراحی بود. وقتی بردنش هیچکس پیشم نبود. همه چی یهویی شده بود. بغض کرده بودم و نمیدونستم باید چه کنم. یهو گریه م گرفت. نمیدونم چم شده بود. من بدون مامانم می میرم. نمیتونستم تصور کنم مشکلی براش پیش بیاد. دکتر 3.15 اومد پیشم و ازم اجازه گرفت شروع کنه کارشو. یه دکتر دیگه سفارش مامانو کرده بود و دکتر فکر میکرد من دکترم! برای همین خیلی تحویلم میگرفت. ساعت 4 دکتر صدام کرد و گفت شکر خدا عمل با موفقیت انجام شد و باید به هوش بیاد تا بیارنش بخش. 

یک ساعت بعد مامانو آوردن بیرون. داداشم و داییم و زنداییم اومده بودن و فقط زنداییم بالا بود. مامانو که آوردن همش میگفت اشهد ان لا اله الاالله اشهد ان محمدا رسول الله. میگفت نماااااااازم قضا شد. خدایا منو ببخش نمازمو نخوندم. استغفرالله. میگفتم مامانی هنوز اذان نشده. وقتش شد بهت میگم. میگفت ها؟ اذان نشده، باشه باشه. باز شروع میکرد و حمد و سوره می خوند. بدصحنه ای بود. درد داشت و موقع به هوش اومدن این حرفا رو میزد. منم پیشونیشو ناز میکردم و بی صدا اشک می ریختم.

یه بار دیگه هم یادمه بعد بیهوشی اش لااله الا الله و استغفراالله میگفت! همچین مامان نازی دارم من. 

بهش آمپول زدن و خدا رو شکر کم کم دردش آروم شد و به هوش اومد ولی چون باید تا 10 شب ناشتا می بود گرسنه ش بود. هر نیم ساعت بهش قد یه قاشق مرباخوری آب میوه می دادم و لبشو با دستمال خیس میکردم. دستش توی دستم بود و هی بوس میکردم و گونه و پیشونیمو بهش می مالیدم و گریه میکردم. سردش بود و بخاطر داروی بیهوشی لرز بعد از عمل داشت. پتو انداختم روش و هی دستاشو تو دستم گرم کردم تا کم کم ناله اش خاموش شد و تونست بخوابه. 

 تا 8 شب پیشش بودم و علی و داداشام اومدن و خواهرمو آوردن که پیشش بمونه و من برگشتم. ساعت 9.5 شب هم بلیط داشتیم و اومدیم قم. صبح زنگ زدم مامانم گوشی رو برداشت و گفت دکتر اومد مرخصش کرده و منظره داداشم بره کارای ترخیصشو انجام بده بره خونه. 

اینم از سفر اخیر ما به شمال!

خدایا هزاران هزار بار شکرت که مامانمو بهم برگردوندی. دیوانه اتم خداااااااااا

زندگی بدون مادر و پدر خیلی سخته. تصور از دست دادن عزیزانم دیوونه م میکنه. خدایا همه پدراو مادرا رو سالم و سلامت در پناه خودت حفظ کن