6 ماه گذشت

چقدر طولانی شد غیبت این دفعه ام!!! وای وای. بچه که میاد اینقدر مشغله آدم زیاد میشه که فرصت سر خاروندنم نداره چه برسه به وبلاگ نویسی! سال جدید هم از راه رسید و یک ماه هم گذشت. امسال هم مثل سال قبل مرخصی گرفتیم و تا 15 فروردین در آغوش خانواده بودیم. فقط دو روز اون وسط با داداشم اینا اومدیم قم و علی سرکار رفت.

دخترکم 24 فروردین 6 ماهش تموم شد و من دیگه از بعد تعطیلات رفتم سرکار هر روز. یکی از تخت های کودکان بیمارستان که بلااستفاده بود رو آوردم تو اتاقم و ریحانه رو میذارم توش میخوابه. براش یه روروئک معمولی 30 تومنی هم گرفتم و وقتی بیداره توش بازی میکنه. یه تاب هم خونه مامانم بود که استفاده نمیشد، اونمبستم به تختش و بازی میکنه.

ترسیدم تو این سن بذارمش مهد.یک کمی بنیه دار بشه میذارم. اتاقم هم که خالیه و رئیسم هم مشکلی نداره با آوردن بچه. اینه که ترجیح دادم پیش خودم باشه و خیالم راحته. شکر خدا و گوش شیطون کر، دختر خوبیه و اذیتم نمیکنه به اون صورت. صبح که میارمش بیدار میشه و حوالی ساعت 7.5 اینا میخوابه و تا ساعت 12 و گاهی حتی 1 بیدار نمیشه. بیدار هم بشه باز میخوابه. اینجاست که خدا خودش کمک آدم میکنه 

زندگی هم بر وفق مراده شکر خدا. یعنی من سخت نمیگیرم وگرنه کدوم زندگی بدون مشکلات و قسط و قرضه که مال ما باشه؟ اما یه خدا داریم که همه مشکلاتو برامون آسون میکنه و تحت هر شرایطی هوامونو داره.

حالا از کارای ریحانه بگم. دخترکم یه هفته است دندون در آورده، تقریباً میشینه، تا الان هی میغلتید و به شکم میشد، از دیشب دیدیم خودشو میکشه و سینه خیز میره جلو. اما چون اولشه و خیلی تقلا میکنه زود خسته میشه و دادش در میاد. تو روروئک راه میره و اینور اونور میره، ماماماما و بابابابا میگه، وسایلو با دستش میگیره، نایلون بازی و دستمال و کاغذ رو خیلی دوست داره. به انواع سیم و طناب شدیداً علاقمنده. دیگه همینا دیگه

خدا خیلی ارحم الراحمینه و واقعاً تو این شش ماه و در این دیار غربت کمکم کرده و تنهام نذاشته وگرنه داشتن بچه به تنهایی کار ساده ای نیست. اونم وقتی میری سرکار اما مثل همیشه توکل بر خودش جواب داده

اینم عکس دخترکم. هفته قبل عید گوششو سوراخ کردیم